Πουλάκι ξένο, ξενιτεμένο

Καλοκαίρι του 2017 μπορείς να πεις ένα καλοκαίρι στη ζωή λιγότερο ή ένα καλοκαίρι περισσότερο ανάλογα αν χάνεις ή κερδίζεις απ’ τα περασμένα καλοκαίρια Εμένα πάντως με άφησε πιο γεμάτο, πιο πλούσιο σε εμπιστοσύνη, σε πίστη, με άφησε με λιγότερο φόβο κι αγωνία για το μέλλον με άφησε με λιγότερο χρόνο και μέλλον με άφησε πιο παρών, να είμαι εδώ περισσότερο μου πήρε ανησυχία με άφησε πιο μόνο το κέρδος αυτό
Κατά τα άλλα όσους ήξερα ξέρω αυτοί να λένε ο καιρός περνά εγώ να λέω εμείς περνούμε αυτοί να προσπαθούν με αγωνία να ζήσουν εγώ να χάνω την προσπάθεια και την αγωνία
Το καλοκαίρι αυτό με άφησε με πιο πλήρη την κατανόηση πως ο πλησίον μου είναι σε μακρινή απόσταση με άφησε να το ξέρω απ’ την καρδιά μου πως εμένα έχω πρωτίστως μου πήρε αρκετές πλάνες και τα σχετικά με γύμνωσε και καθάρισε τα μάτια μου με άφησε πιο συγκεκριμένο κι ορισμένο διευκρίνισε αρκετά το χάος γιατί όταν με έλεγαν τεμπέλη εγώ σκληρά δούλευα
Όταν αυτοί κυνηγούσαν τη ζωή εγώ την περίμενα

Μια σκέψη αλλιώτικη κάπου κάπου πετάει σαν ένα πουλί, σαν προμήνυμα μια σκέψη έξω απ' τον ειρμό μια μόνο σκέψη που πίσω της τρέχουν οι σκέψεις πίσω τους τρέχω κι εγώ Μια σκέψη το έσκασε απ’ το κεφάλι μου κι ανεβαίνει προς το θεό Μια σκέψη ουραγός από ένα μαντρί δραπέτευσε μια σκέψη άλογο που καλπάζει Πλαγιοδρόμησε - την άκουγα τις νύχτες να χτυπά να ρίξει τον τοίχο να φύγει την άκουγα τις νύχτες ν' ανοίγει αργά την πόρτα μια πόρτα που έτριζε και με ξυπνούσε μέσα στη νύχτα Μια σκέψη μέσα στις σκέψεις μου μόνο βρέθηκε τόσο ανυπόταχτη Σε μένα που πίστευα πως τις είχα ασφαλίσει καλά χωρίς όμως να λογαριάσω την ανάσα κι αυτή η μια σκέψη τώρα το έσκασε απ' το κράτημα της ψυχής μου Εγώ που κρατούσα τις σκέψεις μου μια μου ξέφυγε κι αυτήν ακολουθώ Η πιο ανεξάρτητη - το έκανε μόνη της γυρεύοντας όλων των σκέψεων την ελευθερία αυτή η μια σκέψη ξεκίνησε να βαδίζει σ' ένα νέο μονοπάτι
Είναι μια σκέψη παράξενη, θετική η μόνη ξύπνια σκέψη μέσα στο λήθαργο των σκέψεων όταν ξυπνώ το πρωί τ

Να έρχεσαι να με βλέπεις καμιά φορά, είπε, να συζητούμε. Τον εγκατέλειπε η ζωή, τον άφηνε αδύναμος πια προσπαθούσε να πιαστεί από έναν λόγο, μια κουβέντα να μπορεί να συμμετέχει, να είναι εδώ, παρόν γιατί το ένιωθε να σβήνει, να χάνεται όλη η ζωή του πια μια αντίσταση σε κάτι που τον υπερέβαινε κι η θέλησή του ισχνή. Δεν ήταν εκείνος πια που κάποτε δούλευε στα χωράφια απ’ το χάραμα ως το ηλιοβασίλεμα με λιγοστό φαΐ και ύπνο σαν μια αρκούδα που δεν έλεγε να υποταχθεί όμως τώρα η λιγοστή ζωή μέσα του είχε καταλαγιάσει δεν είχε σθένος ούτε για θυμό καμιά φορά μόνο έβριζε μια ενοχλητική γάτα κι αμέσως μετά το μετάνιωνε, σαν τον έπιανε η χριστιανοσύνη του που ανάμικτη με αθώα κακία την είχε. Το ένιωθε μα δεν μπορούσε να το πει τελείωνε, έσβηνε, πέθαινε, αυτό ήταν ό,τι ήταν κι όσο το είχε καταλάβει με τις λιγοστές γνώσεις του και το κεφάλι του να πονεί κάθε που έπιανε να διαβάσει ένα βιβλίο ήθελε να το διαβάσει, να μάθει, να καταλάβει τι είχε συμβεί στο μεταξύ απ’ τη γέννησή του ως τα τώρα
Είχε περάσει πια κι ο …

Μη μου πέφτεις τώρα επιστράτευσε όλες τις ζωγραφιές κοντά είναι ο κήπος με τα κυπαρίσσια Λύγισε αν θες, άφησε να διαφανούν οι ίριδες κι οπλίσου με θάρρος κι ελπίδα μα μη μου πέφτεις τώρα μέσα στις μαύρες σκέψεις
Το μαύρο το γνώρισες καλά, ξέρεις πως είναι σαν να μην υπάρχει ελπίδα μη μου ξεγελαστείς τώρα απ’ τον άρχοντα του κάτω κόσμου τώρα που ανοίγει η μεγάλη πόρτα
Το παιγνίδι αυτό το ξέρεις καλά εσύ μικρή με τα μεγάλα όνειρα ξέρεις πως να σωριάζεται κάτω τους πως να φανερώνεσαι μέσα απ’ τις σπηλιές κρατώντας έναν αναμμένο δαυλό
Μη μου πέφτεις τώρα μα αν πέφτεις πέσε μέσα στους θησαυρούς ανακάλυψε
Φύσα πνοή και πήγαινε
Μα μη που πέφτεις τώρα τώρα που είμαι εγώ εδώ για σένα βάρος να μην έχεις μέσα στην αγκαλιά μου
Ήσυχα απογοητεύσου θα περάσει κι αυτό
Έχεις ένα λυσσασμένο χαμόγελο κι ένα σπαθί να χαρακώνει τις κουρτίνες το πέπλο σου που ενδύθηκες

 Την ανάγκη την ξέρω καλά, μπορώ να μιλήσω γι' αυτήν, δεν είναι ένα ρηχό αίσθημα, φωλιάζει στα μύχια της ψυχής, καθοδηγεί, λαμβάνει μυστικά αποφάσεις, είναι ένα αίσθημα ζωικό αλλά και ζωτικό, σχετίζεται με την επιβίωση, είναι τόσο ισχυρό κι επιβλητικό γιατί στην άλλη άκρη καιροφυλακτεί ο ίδιος ο χαμός της ύπαρξης. Της ύπαρξης είπα; όχι, λάθος, η ύπαρξη δεν μπορεί να χαθεί, αυτό που νιώθει διαρκώς να κινδυνεύει και να απειλείται είναι το εγώ.  Η ανάγκη έχει πολλά πρόσωπα, μπορούν να παρθούν αποφάσεις από ανάγκη χωρίς η ίδια να παρουσιάζεται στο προσκήνιο και τη συνείδηση. Η ανάγκη είναι αίσθημα, είναι αισθαντική, οι σκέψεις σ΄αυτήν υπακούν.  Η υπακοή στην ανάγκη συνήθως, αποτρέπει την ολίσθηση, όμως αποτρέπει την ολίσθηση ολισθαίνοντας, δηλαδή προκειμένου να μην πέσεις χαμηλά πέφτεις χαμηλά, και δεν θα μπορούσες να μην πέφτεις χαμηλά αφού υπακούς σε ένα κίνητρο που είναι ένστικτο. Η ανάγκη είναι ζώο.  Όμως υπάρχουν άπειρες παραλλαγές της ανάγκης χωρίς ούτε μια να είναι στα ψηλά της ύπα…