Φθινόπωρο Ακριβώς

Καλοκαίρι του 2017

μπορείς να πεις ένα καλοκαίρι στη ζωή λιγότερο

ή ένα καλοκαίρι περισσότερο

ανάλογα αν χάνεις ή κερδίζεις απ’ τα περασμένα καλοκαίρια

Εμένα πάντως με άφησε πιο γεμάτο, πιο πλούσιο

σε εμπιστοσύνη, σε πίστη, με άφησε με λιγότερο φόβο

κι αγωνία για το μέλλον

με άφησε με λιγότερο χρόνο και μέλλον

με άφησε πιο παρών, να είμαι εδώ περισσότερο

μου πήρε ανησυχία

με άφησε πιο μόνο

το κέρδος αυτό

Κατά τα άλλα όσους ήξερα ξέρω

αυτοί να λένε ο καιρός περνά

εγώ να λέω εμείς περνούμε

αυτοί να προσπαθούν με αγωνία να ζήσουν

εγώ να χάνω την προσπάθεια και την αγωνία

Το καλοκαίρι αυτό με άφησε με πιο πλήρη την κατανόηση

πως ο πλησίον μου είναι σε μακρινή απόσταση

με άφησε να το ξέρω απ’ την καρδιά μου

πως εμένα έχω πρωτίστως

μου πήρε αρκετές πλάνες και τα σχετικά

με γύμνωσε και καθάρισε τα μάτια μου

με άφησε πιο συγκεκριμένο κι ορισμένο

διευκρίνισε αρκετά το χάος

γιατί όταν με έλεγαν τεμπέλη

εγώ σκληρά δούλευα

Όταν αυτοί κυνηγούσαν τη ζωή

εγώ την περίμενα

αυτοί να λένε φεύγω

εγώ να ακούω επιστρέφουν

όμως να μην μαλώνουμε

Δεν κυνήγησα την ικανοποίηση

είμαι απλώς πιο ικανοποιημένος

δεν κυνήγησα την ευχαρίστηση

είμαι απλώς πιο ευχαριστημένος

δεν έχω περισσότερα αγαθά

πληρότητα απόχτησα

δεν είναι τα πράγματα καλύτερα για μένα

είμαι όμως εγώ καλύτερος για τα πράγματα

δεν άλλαξε η ζωή μου εγώ άλλαξα

είναι όλα ίδια με μένα διαφορετικό

Και τώρα Φθινόπωρο

κέρδος της ζωής μου να λέω

φθινόπωρο όσο γίνεται ακριβώς.

Μια Ελεύθερη Σκέψη

Μια σκέψη αλλιώτικη κάπου κάπου πετάει

σαν ένα πουλί, σαν προμήνυμα

μια σκέψη έξω απ' τον ειρμό

μια μόνο σκέψη που πίσω της τρέχουν οι σκέψεις

πίσω τους τρέχω κι εγώ

Μια σκέψη το έσκασε απ’ το κεφάλι μου

κι ανεβαίνει προς το θεό

Μια σκέψη ουραγός από ένα μαντρί δραπέτευσε

μια σκέψη άλογο που καλπάζει

Πλαγιοδρόμησε - την άκουγα τις νύχτες

να χτυπά να ρίξει τον τοίχο να φύγει

την άκουγα τις νύχτες ν' ανοίγει αργά την πόρτα

μια πόρτα που έτριζε και με ξυπνούσε μέσα στη νύχτα

Μια σκέψη μέσα στις σκέψεις μου μόνο

βρέθηκε τόσο ανυπόταχτη

Σε μένα που πίστευα πως τις είχα ασφαλίσει καλά

χωρίς όμως να λογαριάσω την ανάσα

κι αυτή η μια σκέψη τώρα το έσκασε

απ' το κράτημα της ψυχής μου

Εγώ που κρατούσα τις σκέψεις μου

μια μου ξέφυγε κι αυτήν ακολουθώ

Η πιο ανεξάρτητη - το έκανε μόνη της

γυρεύοντας όλων των σκέψεων την ελευθερία

αυτή η μια σκέψη ξεκίνησε να βαδίζει

σ' ένα νέο μονοπάτι

Είναι μια σκέψη παράξενη, θετική

η μόνη ξύπνια σκέψη μέσα στο λήθαργο των σκέψεων

όταν ξυπνώ το πρωί την αισθάνομαι

που ήταν στη διάρκεια του ύπνου άγρυπνη

πάνω απ’ το σώμα μου και με παρακολουθούσε

Αυτή η μια σκέψη με παίρνει αργά απ’ το σώμα

και τον εφιάλτη του

και με βγάζει ολόκληρο στην παρουσία

Είναι μια σκέψη πάντα που κάνει την αρχή

στρατευμένες οι σκέψεις μου πίσω απ’ αυτή

την τολμηρή σκέψη, την σκέψη αιχμή,

τη σκέψη βέλος, παρατάσσονται

Πόσο μέσα στις σπηλιές κυκλικά φέρθηκε

για να βρει την έξοδο

πόσο αφουγκράστηκε και μύρισε τον ήλιο

τη ρίζα που με δένει με το σώμα έκοψε με τα δόντια της

αυτή η μια σκέψη η πρώτη ελεύθερη

με οδηγεί στη σιωπή

Αυτή η μια σκέψη, η πιο αβυσσαλέα

το έσκασε απ’ το κεφάλι μου

κι ανεβαίνει προς το θεό. 

Το Ηλιοβασίλεμα

Να έρχεσαι να με βλέπεις καμιά φορά, είπε, να συζητούμε.

Τον εγκατέλειπε η ζωή, τον άφηνε

αδύναμος πια προσπαθούσε να πιαστεί

από έναν λόγο, μια κουβέντα

να μπορεί να συμμετέχει, να είναι εδώ, παρόν

γιατί το ένιωθε να σβήνει, να χάνεται

όλη η ζωή του πια μια αντίσταση

σε κάτι που τον υπερέβαινε κι η θέλησή του ισχνή.

Δεν ήταν εκείνος πια που κάποτε

δούλευε στα χωράφια απ’ το χάραμα ως το ηλιοβασίλεμα

με λιγοστό φαΐ και ύπνο

σαν μια αρκούδα που δεν έλεγε να υποταχθεί

όμως τώρα η λιγοστή ζωή μέσα του είχε καταλαγιάσει

δεν είχε σθένος ούτε για θυμό

καμιά φορά μόνο έβριζε μια ενοχλητική γάτα

κι αμέσως μετά το μετάνιωνε, σαν τον έπιανε η χριστιανοσύνη του

που ανάμικτη με αθώα κακία την είχε.

Το ένιωθε μα δεν μπορούσε να το πει

τελείωνε, έσβηνε, πέθαινε, αυτό ήταν

ό,τι ήταν κι όσο το είχε καταλάβει

με τις λιγοστές γνώσεις του και το κεφάλι του να πονεί

κάθε που έπιανε να διαβάσει ένα βιβλίο

ήθελε να το διαβάσει, να μάθει, να καταλάβει

τι είχε συμβεί στο μεταξύ

απ’ τη γέννησή του ως τα τώρα

Είχε περάσει πια κι ο καιρός των αναμνήσεων

όλες τις είχε μοιραστεί

είχε φύγει κι η γυναίκα του που με τη γκρίνια της

όσο να ‘ναι του πυροδοτούσε τη ζωή

Μόνος πια, να ξυπνά το πρωί, να πίνει λίγο γάλα

να ξαπλώνει το μεσημέρι να κοιμάται

να ξυπνά το χάραμα να δει μια ακόμα μέρα

αν και τον ήλιο από καιρό τον έχασε

μέσα στην τρύπια τσέπη του σακακιού του

Κουρασμένος, περήφανος για της ζωής του έργο

διαρκώς να μιλά, ένα σπίτι που κατάφερε

να χτίσει με τις οικονομίες του

ένα έρημο σπίτι, αυτό όλο

Ήρθε στη ζωή να χτίσει ένα σπίτι

άλλα πολλά πράγματα δεν κατάλαβε

όλοι οι συνομήλικοί του, οι γνωστοί του

στο μεταξύ πέθαναν - σαν να τον τιμώρησαν

και τον άφησαν πίσω

σε έναν κόσμο που οι γυναίκες οδηγούσαν αυτοκίνητα

και φορούσαν παντελόνια

σε έναν κόσμο χωρίς παγωνιέρες, πηγάδια και δρεπάνια

Και με μια μόνιμη απορία ζωγραφισμένη στο πρόσωπο

τι ήταν αυτό που συνέβη ετούτα τα ογδόντα πέντε χρόνια

δεν το πολύκατάλαβε

Να πας στο Άγιο όρος, να λέει, είναι καλά εκεί

έχει ησυχία, ξεχνάς όλα σου τα προβλήματα

να περνάς συχνά απ’ τα νεκροταφεία, να λέει

για να εκτιμάς τη ζωή, εγώ έχω πολλούς θαμμένους εκεί, να λέει

Να έρχεσαι να με βλέπεις, να λέει, έγινε πια καταδεχτικός

κι η αγριάδα του κόπασε

ήσυχος πια, ένας άντρας θηρίο

με το ηλιοβασίλεμα στα μάτια.

Ανάταση Πτώσεως

Μη μου πέφτεις τώρα

επιστράτευσε όλες τις ζωγραφιές

κοντά είναι ο κήπος με τα κυπαρίσσια

Λύγισε αν θες, άφησε να διαφανούν οι ίριδες

κι οπλίσου με θάρρος κι ελπίδα

μα μη μου πέφτεις τώρα μέσα στις μαύρες σκέψεις

Το μαύρο το γνώρισες καλά, ξέρεις πως είναι

σαν να μην υπάρχει ελπίδα

μη μου ξεγελαστείς τώρα απ’ τον άρχοντα του κάτω κόσμου

τώρα που ανοίγει η μεγάλη πόρτα

Το παιγνίδι αυτό το ξέρεις καλά εσύ μικρή

με τα μεγάλα όνειρα

ξέρεις πως να σωριάζεται κάτω τους

πως να φανερώνεσαι μέσα απ’ τις σπηλιές

κρατώντας έναν αναμμένο δαυλό

Μη μου πέφτεις τώρα

μα αν πέφτεις πέσε μέσα στους θησαυρούς

ανακάλυψε

Φύσα πνοή και πήγαινε

Μα μη που πέφτεις τώρα

τώρα που είμαι εγώ εδώ για σένα

βάρος να μην έχεις

μέσα στην αγκαλιά μου

Ήσυχα απογοητεύσου

θα περάσει κι αυτό

Έχεις ένα λυσσασμένο χαμόγελο

κι ένα σπαθί να χαρακώνει τις κουρτίνες

το πέπλο σου που ενδύθηκες

στα μάτια σου λιγάκι αίμα στάζει

Γίνε διάφανη

τώρα κάτω απ’ την πίεση της ατμόσφαιρας

κι υπέροχη αναδύσου

Μάζεψε τα υπολείμματα της πριγκίπισσας

και το στέμμα της άντεξε

αλλιώς τα μάτια σου στο έρεβος θα χαθούν

αυτό που είσαι ποτέ μην το διαπραγματευθείς

κι εμένα που σε ξέρω

αγάπα με. 

Η Ανάγκη

 

 

 Την ανάγκη την ξέρω καλά, μπορώ να μιλήσω γι' αυτήν, δεν είναι ένα ρηχό αίσθημα, φωλιάζει στα μύχια της ψυχής, καθοδηγεί, λαμβάνει μυστικά αποφάσεις, είναι ένα αίσθημα ζωικό αλλά και ζωτικό, σχετίζεται με την επιβίωση, είναι τόσο ισχυρό κι επιβλητικό γιατί στην άλλη άκρη καιροφυλακτεί ο ίδιος ο χαμός της ύπαρξης.

Της ύπαρξης είπα; όχι, λάθος, η ύπαρξη δεν μπορεί να χαθεί, αυτό που νιώθει διαρκώς να κινδυνεύει και να απειλείται είναι το εγώ.

 

 Η ανάγκη έχει πολλά πρόσωπα, μπορούν να παρθούν αποφάσεις από ανάγκη χωρίς η ίδια να παρουσιάζεται στο προσκήνιο και τη συνείδηση. Η ανάγκη είναι αίσθημα, είναι αισθαντική, οι σκέψεις σ΄αυτήν υπακούν.

 Η υπακοή στην ανάγκη συνήθως, αποτρέπει την ολίσθηση, όμως αποτρέπει την ολίσθηση ολισθαίνοντας, δηλαδή προκειμένου να μην πέσεις χαμηλά πέφτεις χαμηλά, και δεν θα μπορούσες να μην πέφτεις χαμηλά αφού υπακούς σε ένα κίνητρο που είναι ένστικτο.

Η ανάγκη είναι ζώο.

 

 Όμως υπάρχουν άπειρες παραλλαγές της ανάγκης χωρίς ούτε μια να είναι στα ψηλά της ύπαρξης. Είναι τόσο στα ψηλά της ύπαρξης όσο είναι η απόγνωση κι η απελπισία - αν είναι δυνατόν αυτά τα αισθήματα να είναι στης ύπαρξης τα ψηλά. Η υπακοή στην ανάγκη αποτρέπει τον κίνδυνο χωρίς όμως ο κίνδυνος να χαθεί.

Η ανάγκη υποκινεί σχέσεις, γάμους, αλλά και οι δημόσιες σχέσεις, θα έλεγες, πως ενυπάρχουν στην αγκαλιά της. Η ανάγκη είναι ισότιμη και ισοδύναμη της ανελευθερίας, επειδή ανάγκη και ελευθερία είναι εκ διαμέτρου αντίθετες έννοιες, είναι στις δύο άκρες της ύπαρξης. Δεν γίνεται να είσαι ελεύθερος και να αισθάνεσαι ανάγκη.

 

 Ουσιαστικά η ανάγκη είναι μάστιγα, και μάλιστα σύγχρονη. Καταπιέζει, σκύβει το κεφάλι. Ο εκμεταλλευτής της ανάγκης δεν ανήκει στο ανθρώπινο είδος, να το ξεκαθαρίσουμε αυτό, ανήκει στο ζωικό βασίλειο. Ίσως μάλιστα ούτε σε αυτό κι απλά ζει στην ιδιωτική του κόλαση. Για να εκμεταλλευτεί ένας άνθρωπος μια ανάγκη θα πρέπει οπωσδήποτε ο ίδιος να είναι δυστυχισμένος. Μόνο ο άνθρωπος της ανάγκης μπορεί να εκμεταλλευτεί ανάγκη. Γιατί ο καθένας την ανάγκη απ΄τον εαυτό του την ξέρει, Η στάση που κρατά σε σχέση με την ανάγκη των άλλων... θα μπορούσε να ονομαστεί ανθρωπιά.

 

 Για να απαλλαγεί ο άνθρωπος απ΄την ανάγκη (του) θα πρέπει πρώτα να αποχτήσει επίγνωση αυτής, να του γίνει συνείδηση. Μετά, θα πρέπει το ίδιο συνειδητά να συλλάβει τον ύπουλο μηχανισμό της. Η ανάγκη σε φυλακίζει, σε ωθεί να παίρνεις αποφάσεις αντίθετα στη χαρά σου και την ελευθερία σου, με την πρόφαση πως το κάνει για το καλό σου. Αν είναι δυνατόν ποτέ να είναι το καλό σου αντίθετα στη χαρά σου. Ποτέ δεν είναι. Η χαρά είναι ο ίδιος ο δρόμος. Όπου φέγγει χαρά προς τα κει οφείλει να κινείται η σκέψη κι η απόφαση. Όπου φέγγει χαρά φως φέγγει, όπου υπάρχει ανάγκη σκοτάδι ανεξιχνίαστο.

 

 Η ανάγκη είναι πονηρή κι έχει στην κατοχή της ένα οπλοστάσιο σκέψης. Είναι πειστική κι έχει επιχειρήματα, η ανάγκη μπορεί να σε πείσει πως κάνεις το ορθό υπακούοντας σ΄αυτήν, όμως πάντα λέει ψέμματα κι η απόδειξη είναι...πως όλες οι σκέψεις μπορεί να δείχνουν την υπακοή στην ανάγκη ως δρόμο σωτηρίας, όμως το πιο ασφαλές σημάδι είναι, πως παίρνοντας αυτό το δρόμο δεν αισθάνεσαι καλά κι όμορφα, δεν αισθάνεσαι ελεύθερος αλλά σκλάβος και καταπιεσμένος, κι επιπλέον κανείς δεν σε χειροκροτεί, ούτε εσύ τον εαυτό σου. Η υπακοή στην ανάγκη δεν είναι δρόμος, είναι απόκλιση.

 

 Όμως το μυαλό, η σκέψη, είναι ένα χρήσιμο κι όμορφο αλλά κι ένα ύπουλο και κατά του εαυτού εργαλείο. Κι η ανάγκη ξέρει καλά να βγάζει τη σκέψη μπροστά. Η ανάγκη, μπορεί να κάνει τη σκέψη να τρέξει σε επόμενους χρόνους προκειμένου να επηρεάσει την απόφαση. Η ανάγκη δεν είναι διόλου εύκολος αντίπαλος. Η ανυπακοή στην ανάγκη ανοίγει το δρόμο προς το άγνωστο, που λίγοι δεν τον φοβούνται τόσο, ώστε να πνίξουν τον εαυτό τους στην ανάγκη αρκεί να μην βγουν απ΄τη σπηλιά.

 

 Ένα πράγμα φοβάται μόνο η ανάγκη, το τρέμει, η ανάγκη φοβάται την εμπιστοσύνη, γενικά την εμπιστοσύνη αλλά και την εμπιστοσύνη στο αύριο, το μέλλον και τη ζωή. Αν δεν υπακούσεις στην ανάγκη σου θα μείνεις μετέωρος, όμως με μια όμορφη νίκη με τον εαυτό σου και πίστης στη ζωή και σε σένα. Θα έχεις νικήσει μέσα σου και θα έχεις ξεριζώσει ένα ύπουλο κίνητρο κι ο δρόμος σου θα ανοίξει διάπλατα. Άγγελοι θα σε υπηρετούν. Γιατί η ανάγκη πρέπει να πεθάνει, επειδή όπου βλέπεις ανάγκη θάνατος παραμονεύει. Κι ο καλύτερος τρόπος να εξαφανιστεί απ΄τον πλανήτη... είναι να την ξεριζώσεις από μέσα σου.

 

 Ανυπακοή στην ανάγκη κι ας μείνει έτσι η ζωή, μετέωρη σαν πείραμα, να δούμε τι θα συμβεί. Γιατί την άλλη περίπτωση ήδη την ξέρουμε, η υπακοή στην ανάγκη θάνατος είναι. Κι αφού η υπακοή στην ανάγκη θάνατος είναι... η ανυπακοή δεν μπορεί παρά να είναι ζωή.

 Πόσο αγαπώ, αυτούς που λένε ψιθυριστά, χωρίς ένταση και θυμό ένα όχι, ένα χαμογελαστό, και φορούν στραβά το καπελάκι τους και πάνε... 

 

 

 

Ο Χώρος κι ο Χορός

Τελειώνουν τα ψέματα

τώρα πρέπει να στρωθούμε στη δουλειά και να ζήσουμε για τον εαυτό μας

αρκετά χάσαμε χρόνο ονειρικά

τώρα πρέπει να γίνουμε ρεαλιστές, ορθολογιστές

κυνηγήσαμε το λουλούδι και μας έζωσε η ανάγκη

καλύψαμε την ανάγκη κι αποσώσαμε την ψυχή

πρέπει να δράσουμε, να σταθούμε μια για πάντα όρθιοι

να φερθούμε αμετάκλητα

φτάνουν πια οι αηδίες της πατέντας

εμείς κι ο κόσμος θα είμαστε πάντα δυο πρόσωπα

Θελήσαμε να σωθούμε - τι πίκρα κρύβουν όλα αυτά

μα τώρα που το παρελθόν μας χάθηκε

ο αληθινός κόσμος δεν προβάλει απ’ την ανατολή

είναι βαθιά ριζωμένος στη δύση του

ό,τι μπορέσεις να γλιτώσεις απ’ τα υπάρχοντά σου

κανείς δεν ακολουθεί

κι όμως θα μπορούσε ένα όραμα να του ξεκολλήσει

τα πόδια απ’ τη λάσπη

όμως το δικό μας όραμα έχει μια βαλίτσα, έναν σκύλο

κι ανθισμένες μανόλιες σε πέτα δίχως πρόσωπα

Θα πρέπει μια για πάντα να το αποστηθίσουμε

πως είμαστε αταίριαστοι κι αυτό μας πάει

να τελειώνει πια η αγωνία

να εμπεδωθεί η μοναξιά και να ριζώσει η σιωπή

παράπονα κι απογοητεύσεις να τελειώνουν

να γίνουμε απόλυτοι, ειλικρινείς σαν σώματα

με μόνη γλώσσα την κίνησή τους

Το ταξίδι προς τους αγίους τόπους

δεν υπάρχει προπέτεια να το εκτιμήσεις σωστά

όλες οι προβλέψεις ματαιώθηκαν

η ζωή συνεχίζει μες στην ακινησία της

ο χρόνος σταματά κι η καρδιά χτυπά

στο ρυθμό της μουσικής

ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΙΚΌΤΗΤΑ

θα πρέπει να είσαι από πλαστελίνη

να αλλάζεις σχήμα συχνά

θα πρέπει να βρεθεί μια ανώτερη ευφυΐα

που να μπορεί να ξεγλιστρά απ’ τη συνείδηση

το καλούπι της

την τελευταία αυτή φυλακή της συμπεριφοράς

ΔΕΣΜΆ

Αυτή η απέχθεια

από αλυσίδα σε νήμα

από νήμα σε κλωστή

και μετά τα πιο ισχυρά

τα αόρατα

ΔΎΝΑΜΗ

Λίγη ακόμα μέχρι να εθιστούμε σ’ αυτήν

Το ξέρω

πως μόλις συμπληρώσω το καράβι

μετά θα το βουλιάξω

υπέρ πάντων η ευχαρίστησή μου

η γύμνια μου.

Λογική του Αισθήματος

 Η ζωή κατευθύνεται προς τον πυρήνα σου, που είναι της ζωής ο πυρήνας. Για να γίνει κατανοητή η ψυχή θα πρέπει να τη δει κάποιος σαν ένα σημείο, που και κατά την επιστήμη ακόμα, είναι ταυτόχρονα παντού και πάντα.

 Από το ένα αυτό σημείο αρχίζουν οι κύκλοι, μικρόκυκλοι στην αρχή μεγαλόκυκλοι στη συνέχεια -  σαν σπείρα. Μέσα σ’ αυτούς τους κύκλους εξαπλώνεται η περιπλάνηση κι η αναζήτηση. Όταν λέμε ο Οδυσσέας χάθηκε εννοούμε χάθηκε μέσα σε ετούτους τους κύκλους.

 Κατά κοινή ομολογία, στο ένα αυτό σημείο, εδρεύει η αγάπη. Ακόμα, σ' αυτό το ένα σημείο, η ψυχή βρίσκει την υγεία της μέσα σε ένα πέλαγος ευγνωμοσύνης. Αυτά τα αισθήματα μπορούν να αποτελέσουν μια βάση στη ζωή, ένα ορμητήριο, αλλά ταυτόχρονα και μια νοητική και ιδεολογική τοποθέτηση.

 Ετούτη η ιδεολογική τοποθέτηση ανήκει περισσότερο στο πνεύμα. Επειδή υπάρχει κι άλλη μια ιδεολογική τοποθέτηση που μπορεί να βρει βάση στήριξης στο ίδιο το σώμα και τη φύση. Είναι η ιδεολογική τοποθέτηση του ζώου κι η παραγόμενη ιδεολογία της.

 Αν αισθάνεσαι τον εαυτό σου ως ζώο, ως σώμα και φύση, θα βρεις τις αρχές σου σ’ αυτή την κατάσταση. Αν τον αισθάνεσαι ως πνεύμα και συνείδηση, θα βρεις τις αρχές σου στον αιθέρα. Πάντα βέβαια μπορείς να κάνεις άπειρους συσχετισμούς και συνδυασμούς σχετικά με την προέλευσή σου. Ακόμα και κράματα.  Το να αισθάνεσαι ως συνείδηση τον εαυτό σου δεν σημαίνει απαραίτητα να διαφωνείς με το σώμα σου. Κατά πάσα πιθανότητα κάπου στη μέση είναι η ισορροπία. Νους υγιής εν σώματι υγιεί.

 Κατευθύνεσαι μοιραία προς τον πυρήνα σου - το ένα σημείο. Μπορείς να το δεις κι ως ένα σημείο αναφοράς για να έχεις μια σταθερότητα. Όταν λέμε επιστροφή στον παράδεισο, ή επιστροφή στην Ιθάκη κ.ο.κ κάτι άλλο δεν εννοούμε. Όταν λέμε πτώση απ’ τον παράδεισο εννοούμε ένα είδος πτώσης που μας επιφέρει - σχεδόν αναγκαστικά στη ζωή - η κατάσταση του εγώ. Η Εγώ - Κατάσταση. Άλλη κόλαση δεν υπάρχει.

 Στην αγάπη το εγώ διαλύεται, χάνεται, όχι όμως απαραίτητα, μπορεί να μείνει κι ένα εγώ λιγότερο δυσβάσταχτο και δυσοίωνο, πιο απαλό και σμιλευμένο στην ιδεολογία του. Μπορεί ακόμα, αυτό το δεύτερο εγώ, να έχει συνειδητά πνευματικές τοποθετήσεις. Μπορεί όμως και όχι, μπορεί να πατήσει στο μίσος, στην κυριαρχία, στην εξουσία. Όμως και η αγάπη θέλει να κατακτήσει, κι αυτή θέλει να υπερισχύσει, και το φως μάχη δίνει, όμως αλλάζει ριζικά ο τρόπος.

 Η αυτόαναφορά ως ζώο κινείται γύρω από άλλο άξονα και συμπεριφορά, η αυτόαναφορά ως συνείδηση έχει άλλο σκοπό και μέλημα για τη ζωή. Άλλα μάτια.

 Οι ιδέες όμως είναι κι αυτές σαν τα ζώα - μία πασχίζει στον πλανήτη να επικρατήσει. Όμως και τα ζώα ακόμα - όσο κι αν η αναφορά υπάρχει στη φύση - δεν έχουν μόνο μια ιδιότητα, ακόμα κι αν το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό το σώμα των ζώων υποκινεί κάτι τέτοιο. Αν τα έβρισκε η λογική κι είχαν επιλογή... μπορεί να γύριζαν σε φυτοφάγα τα λιοντάρια – δεν το ξέρουμε.

 Συνεπώς, το να βρίσκουμε την ανθρώπινη αρχή στο ζώο και να χαράζουμε βάση αυτής την πορεία του... είναι σαν να λέμε εν αρχή το ζώο, και πάντα εις τους αιώνες των αιώνων ζώο και τίποτα άλλο. Είναι όμως αυτό κάτι που έτσι μιλά η εξέλιξη? Αν μας ήθελε ο δημιουργός ζώα γιατί μας έδωσε λογική και επίγνωση? Θα μπορούσε να μας αφήσει στην κατάσταση του ζώου, δεν χρειάζονταν να μας φτιάξει ζώα με επίγνωση και λογικά με σκοπό να καταλήξουμε δύο φορές ζώα.

 Μετά, αυτοί που βρίσκουν την αυτόαναφορά τους αλλά και την αναφορά της ζωής στο ζώο, πάντα τους ελκύει εκείνη η σκοτεινή πλευρά του ζώου. Όμως υπάρχουν και τα δελφίνια, και τα περιστέρια, τόσα όμορφα ζώα πλην των προβάτων βεβαίως.

 Θα απαντούσαν όμως αυτοί, πως αυτά την πληρώνουν στη ζωή, ενώ ο λύκος, ο γύπας, ο αετός, ο καρχαρίας κ.ο.κ. μια χαρά την περνούν και δεν αποτελούν τροφή. Ναι, μια χαρά την περνούν στη ζωή, όμως συνήθως δεν τρώνε το είδος τους, δεν τρέφονται απ’ το είδος τους, αυτό μόνο ο άνθρωπος το κάνει. Και μετά, δεν νομίζω να υπάρχει πιο ασφαλείς και σίγουρος δρόμος για να γυρίσει η ανθρωπότητα πίσω στην εποχή των δεινοσαύρων.

 Ίσως το κάνει όμως μόνη της η ίδια η εξέλιξη και ο δημιουργός μας παραδεχθεί το λάθος του και μας ρίξει ξανά στα τέσσερα πόδια - να σηκώσει άλλο είδος όρθιο.

 Σημασία έχει την ιδεολογία σου να τη βρίσκεις στην ποιότητα του αισθήματός σου, που είναι η ποιότητα της ζωή σου, δηλαδή στην καλύτερη ποιότητα της μοναξιάς. Αν δεν ξεπηδά η ιδεολογία από εκείνον τον τόπο που αισθάνεσαι καλύτερα και πιο όμορφα με τον εαυτό σου... τότε είναι μια ιδεολογία που προσπαθεί να τους οδηγήσει όλους σε λάθος, μίζερο και καταστροφικό τόπο. Από που θα αντλήσεις την ιδεολογία σου αν όχι απ’ την ίδια σου την ευτυχία? Κι όταν είσαι ευτυχισμένος αιμοβόρες σκέψεις δεν φτάνουν στο μυαλό σου. Θα πρέπει να είσαι δυστυχισμένος για να διψάς για αίμα.

 Πως αλλιώς να το δεις αφού αυτός είναι ο αυτοσκοπός του ίδιου σου το αισθήματος, κι αν το αφήσεις μόνο του, χωρίς την παρέμβασή σου στην ομορφιά του οδηγείται. Αφού αυτή η ίδια αέναη κίνησή του είναι η ίδια η υγεία της ψυχής και του σώματος - η ίδια η ζωή. Κι αν δεν είναι η υγεία - έστω του σώματος - ένα υγιές σημάδι ιδεολογικής τοποθέτησης, που αλλού να βρεις ένα ανάλογο σημάδι;  Αφού υγεία σημαίνει πηγαία χαρά και πηγαία χαρά δεν μπορεί να σημαίνει ανθρωποφαγία.

Δεν είναι τόσο άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και το συναίσθημα δεν είναι εκτός λογικής.